Życie nocne

Nora Roberts podobnie do Stephena Kinga jest autorką niezwykle płodną i wyśmienicie umie bawić się gatunkami. Udowadnia to w Życiu nocnym.



Harry Booth nie miał łatwego dzieciństwa. Chora na nowotwór matka, niezapłacone rachunki i nieustanne zmartwienie o pieniądze na leki. Jedyną osobą, na którą może liczyć to ciotka Mags. Problemy finansowe zmuszają go do podjęcia nocnej pracy jako złodziej, wraz z biegiem czasu staje się mistrzem w tym fachu. Jak nikt inny potrafi nie zauważalnie ukraść biżuterię, albo włamać się do domu. Mijają lata Harry zmuszony jest przybierać rozmaite tożsamości, staje się specjalistą w kradzieży dzieł sztuki, dzięki czemu dostaje lukratywne zlecenie. Kiedy wreszcie postanawia zerwać z tym procederem i wreszcie zaznać spokojnego życia, przeszłość wraca i zburzy wszystko, co usilnie starał się zbudować.



Norę Roberts dopiero tak naprawdę poznaję, ale od razu rzuca się w oczy, jak różnych gatunków podejmuje się. W jej dorobku są romanse, thriller, kryminał, a nawet fantastyka. To jednak historie z życia wzięte, opowieści o zagubionych ludziach i ich walce o szczęście, jest tym, co niczym magnes przyciągają mnie najmocniej. Tak też jest w Życiu nocnym. Stanowi ono wyśmienitą mieszankę powieści obyczajowej z elementami thrillera. Autorka we własnym stylu bawi się bohaterami, ustawia ich w różnorodnych kombinacjach i zmusza do podejmowania nieustannych decyzji. W prawdzie wiele rozwiązań stosowanych przez nią są łatwe do przewidzenia, zwłaszcza jeśli już wcześniej zetknęło się z jej twórczością, ale jednak to, czego tak naprawdę można od niej oczekiwać to znakomitej rozrywki i moc wzruszeń. A tego z pewnością nie brakuje. To co dodatkowo stanowi atut Życia nocnego, to odwołanie się do literackiej tradycji, w szczególności do Szekspira oraz danie upustu tym lekturom, które ukształtowały pisarką świadomość. Na tym praktycznie niezauważalnie Nora Roberts buduje swoją opowieść. W prawdzie dostajemy dość obszerną powieść, może dla niektórych dość przegadaną, chociaż mi osobiście to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie. Łyżeczka po łyżeczce autorka dostarcza emocji i powoli buduje napięcie, dzięki czemu przez cały czas utrzymuje naszą uwagę i podsyca ciekawość.



Życie nocne to historia chwytająca za serce od pierwszych stron. Stanowi opowieść o dorastaniu, wierności własnym zasadom, miłości i przyjaźni większej od zła, z którym przychodzi się zmierzyć. Jeśli biorąc pod uwagę blurb wydawcy, oczekuje się mrożącego krew w żyłach thrillera, to szybko zawiedziemy się. Przede wszystkim jest to powieść obyczajową o poszukiwaniu własnej drogi życia i szczęścia. Nora Roberts wykorzystuje wszystko to, co lubimy w obyczajówkach i miesza z cechami thrillera, przerabiając wszystko po swojemu. Raz dominuje powieść obyczajowa, aby płynnie przejść do thrillera. Meandruje między nimi w sposób zupełnie niezauważalny. Udowadnia przy tym, jak dojrzałą stała się pisarką, świadomą tego dokąd zmierza. Próżno szukać u niej landrynkowych, lub wymuskanych bohaterów. Spotykamy ludzi z krwi i kości, ludzi idących pod wiatr i zmuszonych podjąć nieustanną walkę o to, jak ułoży się ich życie. Popełniają błędy i muszą za nie zapłacić, jednak z tą pozytywną grupą osób, chętnie bym się zaprzyjaźnił i mocno przez cały czas im kibicowałem. Czarny zaś charakter, jak to u Nory Roberts można zauważyć, jest tym złym do szpiku kości i wyzutym z wszelkich wyższych uczuć. Jednak właśnie to klarowne i konsekwentne ustawienie, kto po jakiej stronie stoi, lubię u niej najbardziej. Bez wątpienia podsyciła moją czytelniczą ciekawość i mam ochotę dalej poznawać snute przez nią historie.

Nora Roberts podobnie do Stephena Kinga jest autorką niezwykle płodną i wyśmienicie umie bawić się gatunkami. Udowadnia to w Życiu nocnym.



Harry Booth nie miał łatwego dzieciństwa. Chora na nowotwór matka, niezapłacone rachunki i nieustanne zmartwienie o pieniądze na leki. Jedyną osobą, na którą może liczyć to ciotka Mags. Problemy finansowe zmuszają go do podjęcia...

Książka, która wciąga od pierwszych stron i trzyma w napięciu do samego końca. Bardzo przyjemna pozycja.

Książka, która wciąga od pierwszych stron i trzyma w napięciu do samego końca. Bardzo przyjemna pozycja.

Jeżeli usuniemy opisy przygotowywania posiłków to książka "schudnie" o jedna trzecia.
Bardzo słaba pozycja Nory Roberts. Niepokonany kameleon, który z palcem w nosie potrafi się dostać do najbardziej strzeżonych skarbców. Mdła i nudna Miranda, która absolutnie nic nie wnosi do tej książki.
I oczywiście synchronizacja, która działa tak perfekcyjnie, a ludzie to tacy durnie ze nikt nie będzie podejrzewał Harrego o nic złego.

Jeżeli usuniemy opisy przygotowywania posiłków to książka "schudnie" o jedna trzecia.
Bardzo słaba pozycja Nory Roberts. Niepokonany kameleon, który z palcem w nosie potrafi się dostać do najbardziej strzeżonych skarbców. Mdła i nudna Miranda, która absolutnie nic nie wnosi do tej książki.
I oczywiście synchronizacja, która działa tak perfekcyjnie, a ludzie to tacy durnie...

Wciągająca, ale im bliżej końca, tym przewidywalniej się robi - wprost proporcjonalnie do wzrastającej wszechmocy głównego bohatera. Zaczyna jako zwykły włamywacz, kończy jako mastermind wchodzący do pilnie strzeżonego więzienia niczym do nocnego po fajki. Pytanie tylko, czemu przez pół książki uciekał, skoro wystarczyło mu chwilę pomyśleć, żeby przewrócić głównego przeciwnika jednym palcem.

Wciągająca, ale im bliżej końca, tym przewidywalniej się robi - wprost proporcjonalnie do wzrastającej wszechmocy głównego bohatera. Zaczyna jako zwykły włamywacz, kończy jako mastermind wchodzący do pilnie strzeżonego więzienia niczym do nocnego po fajki. Pytanie tylko, czemu przez pół książki uciekał, skoro wystarczyło mu chwilę pomyśleć, żeby przewrócić głównego...

Miła, przyjemna lektura jak to u Nory Roberts. Trochę zbyt przewidywalna stała się w drugiej połowie.

Miła, przyjemna lektura jak to u Nory Roberts. Trochę zbyt przewidywalna stała się w drugiej połowie.

Zdecydowanie POLECAM!!! Naprawdę świetnie się czytało i aż szkoda że się skończyło. Bardzo wciągająca historia głównego bohatera. Wydanie, niezwykle przyjazne dla oka.
A książka.... Pozycja OBOWIĄZKOWA!!! :)))

Zdecydowanie POLECAM!!! Naprawdę świetnie się czytało i aż szkoda że się skończyło. Bardzo wciągająca historia głównego bohatera. Wydanie, niezwykle przyjazne dla oka.
A książka.... Pozycja OBOWIĄZKOWA!!! :)))

Po całkiem przyzwoitym początku zrobiło się przewidywalnie, a całość zmieniła się w romansidło.

Po całkiem przyzwoitym początku zrobiło się przewidywalnie, a całość zmieniła się w romansidło.

Ciężko mi stwierdzić, czym to jest spowodowane, może moją dłuższą przerwą od powieści Roberts, a może ta książka po prostu jest świetna, i tyle. Styl pisania autorki znam niemal na wylot i mało który profil bohatera oraz wątek fabularny mnie jeszcze zadziwi. Wątek kradzieży pojawiał się już co najmniej raz, ale historia przedstawiona w "Życie nocne" naprawdę mnie poruszyła. Ogromnie polubiłam Harry'ego i równie ogromnie byłam ciekawa, jak wybrnie z tej wątpliwie przyjemnej znajomości z... nawet nie pamiętam imienia tamtego faceta, ale może to i lepiej. Początek znajomości, to kiełkujące uczucie między nim i Mirandą, zostały przedstawione tak szczerze i prawdziwie, że ogarnęło mnie autentyczne współczucie, gdy w jego życiu znów pojawił się tamten facet... To oczywiście było do przewidzenia, ale mimo wszystko... I to jego późniejsze ukrywanie się z miejsca w miejsce - widział wszystko, potrafił wszystko, a nie mógł mieć tego najważniejszego - bliskich osób wokół siebie. Dlatego z tym większą ciekawością czytałam, chcąc wiedzieć, jak to się skończy. I skończyło się... za szybko. Chętnie porozkoszowałabym się jeszcze bardziej porażką tego psychola od dzieł sztuki oraz wspólnym życiem Mirandy i Harry'ego. Ich miłość nie wydawała się jakaś porażająca, pełna dzikiej namiętności i pasji, lecz zwyczajnie naturalna, prawdziwa i to było dla mnie niemal jak wytchnienie... Cudna, po prostu cudna ta książka, na pewno długo ją będę wspominać.

Ciężko mi stwierdzić, czym to jest spowodowane, może moją dłuższą przerwą od powieści Roberts, a może ta książka po prostu jest świetna, i tyle. Styl pisania autorki znam niemal na wylot i mało który profil bohatera oraz wątek fabularny mnie jeszcze zadziwi. Wątek kradzieży pojawiał się już co najmniej raz, ale historia przedstawiona w "Życie nocne" naprawdę mnie poruszyła....

To było moje pierwsze spotkanie z Norą Roberts. Skusiłam się na nią, ponieważ przeczytałam, że jest jedną z najlepszych pisarek zagranicznych, która tworzy gorące romanse, a tu podobno mamy również wątek sensacyjno-kryminalny. Pomyślałam, że dlaczego nie i optymistycznie sięgnęłam po lekturę. Trudno o lepszy opis ze strony wydawnictwa, więc byłam mocno zaciekawiona.
Fabuła jest podzielona na trzy części. Opis śmierci matki i poświęcenia syna, który jest w stanie zrobić dla niej wszystko, w dodatku zmaga się ze światem całkiem sam, bez wsparcia, porusza. Ale jednak ciężko uwierzyć, że przez tyle lat nie wpadł... Musiał mieć ogromne szczęście. I dobrze, że spotkał na swojej drodze dziewczynę, która była w stanie zaakceptować go takim, jaki jest.
Jak w każdej historii miłosnej muszą być wzloty i upadki uczucia, ale i happy ending. Bohaterowie nie są schematowi. Potrafią skupić naszą uwagę, a do tego budują napięcie - od czasu do czasu. Faktem jest, że historia jest dosyć długa, a spokojnie można by było ją mocno skrócić. Wtedy byłaby dużo ciekawsza. Mam wrażenie, że autorka skakała z jednej sceny na drugą, by za jakiś czas wrócić do niej, aby ją dobudować, czy wyjaśnić. Miałam wrażenie, że czasami wręcz na siłę.
Mimo wszystko nie odbieram tego jako straty czasu. Podobało mi się, że dzięki tej książce mogłam się oderwać od życia codziennego. Nie porwała mnie zbytnio, ale nie była też zła. Miałam wrażenie, że jest dla dużo starszych czytelniczek/czytelników. Problemy, które miał główny bohater, sugerują, że nie można zejść ze złej drogi, a moim zdaniem zawsze można dokonać lepszego wyboru. Tylko takie nieuczciwe życie w luksusie zaczęło mu się za bardzo podobać i rozleniwił się. I tu tkwi główna przyczyna jego dziwnego zachowania. Podobało mi się stwierdzenie autorki, że jeśli kogoś kochamy, to po prostu, a miłość jest najważniejszym skarbem, jaki tylko możemy posiadać. Banał, prawda? Ale wypowiedziany w odpowiednim momencie pozwala uwierzyć w miłość. A tutaj to miłość jest kluczem do wszystkiego...

To było moje pierwsze spotkanie z Norą Roberts. Skusiłam się na nią, ponieważ przeczytałam, że jest jedną z najlepszych pisarek zagranicznych, która tworzy gorące romanse, a tu podobno mamy również wątek sensacyjno-kryminalny. Pomyślałam, że dlaczego nie i optymistycznie sięgnęłam po lekturę. Trudno o lepszy opis ze strony wydawnictwa, więc byłam mocno zaciekawiona.
Fabuła...

Jestem rodzajem czytelnika, który zawsze stara się doczytać książkę do końca. I choć ta pozycja zapowiadała się wyjątkowo dobrze to gdzieś od połowy stała się po prostu nudna. Zaczęło mnie w niej irytować wszystko- jednowymiarowa i mało inteligentna postać Mirandy, jak dla mnie zupełnie bez polotu a także Booth, którego autorka przedstawia jako super idealnego kucharza-złodzieja bez wad (swoją drogą, czasem miałam wrażenie, że czytam książkę kucharską a nie „thriller”),brak jakiejkolwiek chemii między tymi dwoma postaciami, mnóstwo drewnianych i nic nie wnoszących dialogów a także zamrożenie akcji w którymś momencie, bo przez większość czasu po połowie książki ta nasza dwójka aby siedzi w kuchni, jedząc i rozmawiając. Dodajmy do tego na maksa przesłodzony obraz miłości a także mnóstwo „bardzo babskich przemyśleń” w głowie naszego męskiego bohatera a otrzymamy mnóstwo straconego czasu na tę książkę. Definitywnie nie polecam, życie jest za krótkie by czytać tak kiepskie książki. Nie wiem czy sięgnę po inne publikacje tej autorki.

Jestem rodzajem czytelnika, który zawsze stara się doczytać książkę do końca. I choć ta pozycja zapowiadała się wyjątkowo dobrze to gdzieś od połowy stała się po prostu nudna. Zaczęło mnie w niej irytować wszystko- jednowymiarowa i mało inteligentna postać Mirandy, jak dla mnie zupełnie bez polotu a także Booth, którego autorka przedstawia jako super idealnego...